ΤRAVEL/ ΤΑΞΙΔΙ | TSAGARADA, PILIO- ΤΣΑΓΚΑΡΑΔΑ, ΠΗΛΙΟ
TRAVEL/ ΤΑΞΙΔΙ
ΤΣΑΓΚΑΡΑΔΑ, ΠΗΛΙΟ
TSAGARADA, PILIO
TSAGARADA, PILIO
Τελετή πράσινης μαγείας
Rites of green magic
Rites of green magic
Επισκεφθείτε τις φιλόξενες παρυφές του Ανατολικού Πηλίου, για να ανακαλύψετε όμορφα αρχοντικά, να περπατήσετε μέσα στο δάσος και να κολυμπήσετε στο Αιγαίο.
Visit the welcoming foothills of eastern Pilio to marvel at the traditional architecture, take long walks in the woods and swim in the Aegean. (Scroll down for the English article)
Visit the welcoming foothills of eastern Pilio to marvel at the traditional architecture, take long walks in the woods and swim in the Aegean. (Scroll down for the English article)
(Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό Domotelling. | Κείμενο: Νατάσσα Μπλάτσιου, Φωτογραφίες: Yadid Levy
First published: Domotelling magazine | TextQ Natassa Blatsiou, Photos: Yadid levy)
First published: Domotelling magazine | TextQ Natassa Blatsiou, Photos: Yadid levy)
 |
| 01. Στην Τσαγκαράδα, οι λάτρεις του περπατήματος θα βρουνν τον ιδανικό προορισμό/ Hiking & trekking enthousiasts are sure to find ideal routes in Tsagarada 02. Το λιμανάκι της Νταμουχάρης / The small port of Damoyhari 03. Σαρδέλες και χωριάτικη σαλάτα στο χωριό Χορευτό / Sardine and Greek salad at the village of Chorefto |
Ανοίγω την κλασική έκδοση της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων», κάνω ένα βήμα πίσω, αναπηδώ και προσγειώνομαι μέσα στη σελίδα με το μαγεμένο δάσος. Ακριβώς αυτή την αίσθηση παιδικής παντοδυναμίας, που σε κάνει να πιστεύεις ότι μπορείς να μπεις μέσα στις σελίδες ενός παιδικού παραμυθιού, νιώθω καθώς αφήνω πίσω μου τις τελευταίες στροφές τον ταξιδιού και βρίσκομαι στην καρδιά της Τσαγκαράδας. Εκεί, στην άκρη του δρόμου, κάτω από τις πυκνές οξιές, τα πλατάνια και τις αγριοκαστανιές, ακούω τα ρυάκια που κατεβάζουν το νερό από τις ψηλές κορυφές, που ακόμα ξερνούν χιόνι, και ανοίγω το χάρτη. Δεν αξίζει να αναλώσεις το χρόνο σου στην άσφαλτο. Η Τσαγκαράδα είναι ένας σύνθετος και αραιοκατοικημένος οικισμός με πολλές γειτονιές και τα πιο γοητευτικά οικήματα, τα πιο καλοδιατηρημένα καλντερίμια, μανιτάρια και αγριολούλουδα- αλλά και τα περιβόλια με κατακόκκινα μήλα, νόστιμα αχλάδια και πλούσια ζαρζαβατικά βρίσκονται μακριά από την άσφαλτο. Κάτω από τον Θεόρατο πλάτανο (η περίμετρος τον κορμού φτάνει τα 14 μέτρα) και με φόντο την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, θεμελιωμένη το 1719, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας και παίρνω δυνάμεις για περπάτημα. Ανηφορίζω το σοκάκι πλάι στο ιστορικό κτίριο τον Χαμένου Μονόκερου, για να βρεθώ σε ένα έργο τέχνης, όπως έχει χαρακτηρίσει η UNESCO τη Νανοπούλειο Σχολή, ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της νεοκλασικής αρχιτεκτονικής, όπως δια-μορφώθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα και σήμερα στεγάζει το δημοτικό σχολείο. Εξίσου επιβλητικό πηλιορείτικο κτίριο που αξίζει προσοχής είναι η Αχιλλοπούλειος Σχολή- Στέγαζε την αστική και στη συνέχεια την εμπορική σχολή και σήμερα είναι επισκέψιμο για το κοινό. Στο ψηφιακό Λαογραφικό Μουσείο που φιλοξενεί παρουσιάζονται αντικείμενα- μινιατούρες, αντίγραφα παραδοσιακών εργαλείων της περιοχής και έκθεση φωτογραφίας (τηλ. 24260-49238).
Ανηφορίζω προς τις άλλες γειτονιές της Τσαγκαράδας, τον Άγιο Στέφανο, την Αγία Κυριακή, και φτάνω μέχρι τούς Ταξιάρχες- Σύμφωνα με την παράδοση, επιστρέφοντας οι έμποροι της περιοχής που είχαν ξενιτευτεί στην Αίγυπτο, έχτισαν τις επαύλεις τους σε μεγάλες εκτάσεις, οι οποίες εξελίχθηκαν στις σημερινές γειτονιές. Ερειπωμένα πια τα περισσότερα αρχοντικά, πνιγμένα στους κισσούς, χάνονται σιγά-σιγά μέσα στην καταπράσινη αγκαλιά της πηλιορείτικης φύσης. Λίγο πιο δίπλα, η ζωή συνεχίζεται σε σπίτια πιο συμβατικά, λίγο πιο μοντέρνα, με αυλές φροντισμένες και φρεσκοποτισμένες γλάστρες με ορτανσίες και καμέλιες. Πανταχού παρόντα τρεχούμενα νερά για να ξεδιψά η γη αλλά και οι διαβάτες. Κάθε πλατεία και μια στάση- σίγουρα στους Ταξιάρχες, που σηματοδοτούν το τέλος της διαδρομής, αξίζει η μεγαλύτερη. Ο ναός έγινε διάσημος όταν αποκαλύφθηκε πως η εξαιρετική του ακουστική οφείλεται σε 48 πιθάρια αναποδογυρισμένα στην οροφή και 5 υπόγεια πηγάδια που επικοινωνούν μεταξύ τους και αξίζει να τον επισκεφτεί κανείς για τις αγιογραφίες του.
Το Πήλιο όμως είναι μαγικό όχι μόνο για τις κατάφυτες πλαγιές του, αλλά και γιατί από την καρδιά του δάσους μπορείς να βρεθείς σε ελάχιστο χρόνο στην παραλία για κολύμπι. Το περίτεχνο καλντερίμι για να φτάσεις μέχρι την ακτή της Νταμούχαρης ξεκινά από την πλατεία της Αγίας Παρασκευής. Αρχίζω να κατηφορίζω ανάμεσα στα σπίτια, περνάω πλακόστρωτα, διασχίζω την άσφαλτο, προσπερνάω το οικείο ξωκλήσι του Αγίου Ευσταθίου και ακριβώς πίσω από το καμπαναριό της εκκλησί-ας της Αγίας Κυριακής μπαίνω σε λίγο μέσα σε μια σκιερή ρεματιά, για να συνεχίσω μέχρι το κιόσκι στη Θέση «Αγνάντι».
Ευκαιρία για ξεκούραση. Από εδώ και πέρα έχω για συντροφιά το Θαλασσινό αεράκι και την απεραντοσύνη του Αιγαίου. Μια απότομη κα-τηφόρα με φοβερή Θέα στη Θάλασσα με οδηγεί στο πιο περίτεχνο σημείο του λιθόκτιστου μονοπατιού, τα λεγόμενα «καγκιόλια», κι από εκεί σε λίγα λεπτά κολυμπάω στα δροσερά νερά της γοητευτικής Νταμούχαρης. Τόσα χρόνια μετά, και η μνήμη από τα γυρίσματα τον «Mamma Μία!» αιωρείται. Πώς να ξεπεράσει κανείς εύκολα το γεγονός ότι στον ανταγωνισμό μεταξύ τόσων νησιών και παραλιών για το πού θα γυριστούν οι σκηνές της ταινίας κέρδισε η κάπως άσημη Νταμούχαρη;
Ι pick up the classic edition of Alice in Wonderland, take a step back, run and land on the page with the bewitched forest. Or so it seems. With that childlike sense of invincibility that makes you believe you can actually jump into the pages of a fairytale, I round the last few bends in the road and arrive at the heart of Tsagarada. As I park and unfold the map at the side of the road, under the thick forest of beech, plane and horse chestnut trees, I can hear the creeks carrying the water from the tall peaks. There is no point in wasting any more time on the paved road: Tsagarada is a multifaceted, sparsely populated village with distinct neighborhoods and the most charming houses, well-maintained cobblestone trails, with mushrooms and wildflowers alongside orchards with crunchy red apples, delicious pears and a wealth of garden vegetables — all a good distance from where my car can reach.
Under the gigantic plane tree (the circumference of the trunk is 14 meters) and with the Church of Aghia Paraskevi, built in 1719, in the back-ground, I have my first cup of coffee for the day as I gather strength for a hike. Following the lane next to the historic Lost Unicorn Hotel, I find myself gazing at the Nanopouleios School, designated by UNESCO as a work of art. A representative example of neoclassical architecture built in the early 20th century, it now houses the elementary school. An equally impressive Pilio-style stone building is the Achillopouleios School. Originally a secondary school for students who didn't aim to attend university, and later a commercial school, it is now open to the public. The digital folk art museum it houses features miniature copies of traditional tools used in the region, and a photo exhibit (Tel. (+30) 24260.492.38).
I continue uphill through the other neighborhoods of Tsagarada — Aghios Stefanos and Aghia Kyriaki — and finally arrive at Taxiarches. According to tradition, local merchants who had emigrated to Egypt re-turned and built their mansions on large estates which evolved into these modern-day neighborhoods. Most of the mansions now stand in ruins, choked by ivy and gradually becoming lost in the lush green embrace of the Mt Pilio landscape. Beyond, life continues at its regular pace in houses which are a little more conventional and modern, with tidy courtyards and well-tended flower pots of hydrangeas and camellias. Water flows every-where, quenching the thirst of the earth and visitors.
Every local square is a good stopping point, but it is worth staying a bit longer at Taxiarches, which marks the end of the route. The Church of the Archangels became famous when it was discovered that its excellent acoustics were due to the 48 upturned earthen jars on the roof and five communicating underground wells. The wall paintings are another reason to visit this lovely church.
But Pilio's magic is more than just its densely wooded mountain slopes; from the heart of the forest, you can reach the beach for a swim in no time at all. The elaborate path to the seaside at Damouhari begins at Aghia Paraskevi Square. I set off downhill between the houses; I pass through the stone-paved lanes, cross over the main road, and walk past the familiar chapel of Aghios Efstathios. Just behind the bell tower of the Aghia Kyriaki Church, I disappear into the shady gorge and continue to the kiosk at Agnanti. Time for a rest. From here on, I have the sea breeze and infinite view of the Aegean to keep me company. A steep downhill with an incredible view of the sea leads to the most intricate stone-paved path at a spot called Kagiolia, and a few minutes later, I am swimming in the cool waters of charming Damouhari. So many years later, and the memories of the filming of Mamma Mia! still linger. It's not easy to forget that the relatively obscure village of Damouhari won out over so many islands and beaches competing to be the setting of the film.
Ι pick up the classic edition of Alice in Wonderland, take a step back, run and land on the page with the bewitched forest. Or so it seems. With that childlike sense of invincibility that makes you believe you can actually jump into the pages of a fairytale, I round the last few bends in the road and arrive at the heart of Tsagarada. As I park and unfold the map at the side of the road, under the thick forest of beech, plane and horse chestnut trees, I can hear the creeks carrying the water from the tall peaks. There is no point in wasting any more time on the paved road: Tsagarada is a multifaceted, sparsely populated village with distinct neighborhoods and the most charming houses, well-maintained cobblestone trails, with mushrooms and wildflowers alongside orchards with crunchy red apples, delicious pears and a wealth of garden vegetables — all a good distance from where my car can reach.
Under the gigantic plane tree (the circumference of the trunk is 14 meters) and with the Church of Aghia Paraskevi, built in 1719, in the back-ground, I have my first cup of coffee for the day as I gather strength for a hike. Following the lane next to the historic Lost Unicorn Hotel, I find myself gazing at the Nanopouleios School, designated by UNESCO as a work of art. A representative example of neoclassical architecture built in the early 20th century, it now houses the elementary school. An equally impressive Pilio-style stone building is the Achillopouleios School. Originally a secondary school for students who didn't aim to attend university, and later a commercial school, it is now open to the public. The digital folk art museum it houses features miniature copies of traditional tools used in the region, and a photo exhibit (Tel. (+30) 24260.492.38).
I continue uphill through the other neighborhoods of Tsagarada — Aghios Stefanos and Aghia Kyriaki — and finally arrive at Taxiarches. According to tradition, local merchants who had emigrated to Egypt re-turned and built their mansions on large estates which evolved into these modern-day neighborhoods. Most of the mansions now stand in ruins, choked by ivy and gradually becoming lost in the lush green embrace of the Mt Pilio landscape. Beyond, life continues at its regular pace in houses which are a little more conventional and modern, with tidy courtyards and well-tended flower pots of hydrangeas and camellias. Water flows every-where, quenching the thirst of the earth and visitors.
Every local square is a good stopping point, but it is worth staying a bit longer at Taxiarches, which marks the end of the route. The Church of the Archangels became famous when it was discovered that its excellent acoustics were due to the 48 upturned earthen jars on the roof and five communicating underground wells. The wall paintings are another reason to visit this lovely church.
But Pilio's magic is more than just its densely wooded mountain slopes; from the heart of the forest, you can reach the beach for a swim in no time at all. The elaborate path to the seaside at Damouhari begins at Aghia Paraskevi Square. I set off downhill between the houses; I pass through the stone-paved lanes, cross over the main road, and walk past the familiar chapel of Aghios Efstathios. Just behind the bell tower of the Aghia Kyriaki Church, I disappear into the shady gorge and continue to the kiosk at Agnanti. Time for a rest. From here on, I have the sea breeze and infinite view of the Aegean to keep me company. A steep downhill with an incredible view of the sea leads to the most intricate stone-paved path at a spot called Kagiolia, and a few minutes later, I am swimming in the cool waters of charming Damouhari. So many years later, and the memories of the filming of Mamma Mia! still linger. It's not easy to forget that the relatively obscure village of Damouhari won out over so many islands and beaches competing to be the setting of the film.
Comments
Post a Comment